دخترمتولد دهه ي هشتاد

از آخرين باري كه كودكي را به محو طه بازي برده بودم چيزي حدود 12 سال مي گذشت تا اين كه يكي دو هفته ي پيش كه رفته بودم تبريز دختر دايي ام مرا كشيد و برد به سمت محوطه بازي مجتمعي كه در آن سكونت دارند. سرعت دويدنش ، ارتفاع پرش و طول جهشي كه مي كرد مرا انگشت به دهان گذاشت. تازه اين بعد از يك روز كامل بازي و گردش در خارج از شهر بود.
روي تابي كه نشمينگاه آن به شكل اسب بود رفت و با سرعت زياد آن را به حركت درآورد بعد هم بلافاصله از اسب جهيد و رفت بالاي ميله اي كه در ارتفاع بالاتري قرار داشت. دلم يهو ريخت!به او گفتم شيرين جان بيا پايين روي اسب بشين. گفت اسب مال بچه هاست. گفتم اختيار داريد اسب سواري از تفريحات بسيار لوكس آدم بزرگ هاي ميليونره. گفت اون اسب واقعيه نه اين اسب اسباب بازي. گفتم شيرين جان اين اسب را اينجا گذاشتن كه روش بشيني. جواب داد اين ميله ها را هم اينجا گذاشتند تا بچه هايي كه مثل من زرنگند بيايند اين بالا. بعد هم براي اين كه مرا مجاب كند گفت:"طراحي اش دو منظوره اس." باور نمي كردم منجوق در استدلال جلوي يك بچه ي اول ابتدايي كم بياورد! اما اعتراف مي كنم كه جلوي اون ويزگول كم آوردم.
دختران نسل ما و قبل از ما كه هيچي! وقتي او را با كودكي دخترهاي متولد اواخر دهه ي شصت و اوايل دهه هفتاد مقايسه مي كنم از ميزان اعتماد به نفس و بي ترسي و زيركي او شگفت زده مي شوم.نمي دانم در كل ايران چه جوريه ولي حداقل رفتار شيرين در بين دختر بچه هاي آن مجتمع معمولي است.
خيلي خوشم آمد. اگر دختر بچه هاي الان اين گونه باشند فردا مشكلات گوناگون از فقر حركتي و پوكي استخوان گرفته تا خجالتي بودن ويا اعتماد به نفس نداشتن نخواهند داشت. اما جالب است ببينيم نتايج اجتماعي به عرصه آمدن اين نسل چه خواهد بود. وقتي آنان به دوره ي راهنمايي رسيدند چگونه مي خواهند هزار و يك محدوديت متعارف جامعه ي ما را بر آنها اعمال كنند؟! به آنها هم خواهند گفت بلند نخند، بلند حرف نزن، ندو، دستانت را تكان نده و..... آيا آنها به راحتي قبول خواهند كرد؟! بي صبرانه منتظرم ورود آنها را به دانشگاه و تغييراتي را كه به دنبال خواهد داشت شاهد باشم و لو آن كه تداعي كننده ي مصرع "چون پير شدي حافظ از ميكده بيرون رو" باشد.