دمی با غم به سر بردن

وقتی مدرسه می رفتم و امتحانم را خراب می کردم (زیاد اتفاق می افتاد از بس که بازیگوش بودم!) و اندوهگین می نشستم بابا می خواند: دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی ارزد/ به می بفروش دلق ما کازین بهتر نمی ارزد. جواب می دادم: به کوی می فروشانش به جامی بر نمی گیرند/ زهی سجاده ی تقوی که یک ساغر نمی ارزد. تا اینجایش توافق داشتیم. اختلاف بین پدر و دختر سر این مصرع پیش می آمد : که شادی جهانگیری غم لشکر نمی ارزد.
اختلافمان سر "ی" جهانگیری بود. بابا آن را مثل اسم مصدر می خواند: به معنای جهانگیر بودن. من جهانگیری را طوری می خواندم که معنای "تنها یک جهانگیر" می داد. تعبیرم هم این بود که حافظ می خواهد بگوید نمی ارزد برای شادی یک نفر جهانگیر یک لشکر زجر بکشند. با ذهنیت جوان ایده آل گرایانه ام گمان می کردم شخصیتی در ابعاد حافظ حتما باید دغدغه ی اجتماعی می داشت. نه آن که بگوید جهانگیری بد است چون زحمت ودردسر برنامه ریزی دارد! الان فکر می کنم پدرم منظور حافظ را بهتر از من درک می کرده. شخصی چون حافظ را بر خیل کسانی که شعار اصلاحات اجتماعی و سیاسی می دهند اما در عمل یا کاری نمی کنند یا با حماقت ها و تندروی هایشان اوضاع را از آن چه که هست بدتر می نمایند ترجیح می دهم. اما ایده آلم حافظ گونه اندیشیدن نیست. فکر می کنم درستش آن است که آدم به فکر خود و موقعیت و لذاتش باشد, کارش را هم خوب انجام دهد در حد قد و قواره اش هم یک سری کارهای سازنده ی اجتماعی داشته باشد. مصداق هایش را لابد ا ز لا به لای یادداشت هایم در این وبلاگ دریافته اید. یک نمونه بارز آن کمک به بنیاد کودک است. خوشحالم که در دور وبر من کسانی که از این جهت مانند من می اندیشند کم نیستند. به هر حال یادآوری می کنم مددجویان بنیاد کودک هنوز چشم در انتظارند. هر کسی می تواند کودکی با خصوصیات مورد دلخواهش (سن, جنسیت , شهر محل سکونت و....) انتخاب کند و با سی هزار تومان در ماه کفیل او شود. بنیاد در بسیاری از شهرهای ایران شعبه دارد. در برخی از شهرها هم که شعبه ندارد (مثل یزد) باز هم مددجو هست. در یادداشت «ابن هیثم و ناسیونالیزم افراطی» دعوا بر سر ایرانی بودن ابن هیثم را مصداق ناسیونالیزم افراطی دانسته بودم. اما به نظر من خیلی معنا دار است که بخواهیم کودکان با استعداد شهر خودمان که اکنون زیر خط فقرند در آینده از نظر تحصیلی افراد موفق باشند. پس این گوی این هم میدان. بنیاد کودک هم به کفیل وهم به تبلیغ نیاز دارد. در تبریز خودمان الان 8 کودک با استعداد در انتظار کفیل هستند.چهار نفر از این مددجویان متاسفانه پدر خود را ازدست داده اند. در مجموع 236 کودک مددجو در کل ایران هست. کفالت هر کدام را قبول کنید با تنها 30 هزار تومان در ماه یکی از بزرگترین لذت های انسانی را نصیب خود کرده اید. یه وقت اگر مشکل انتخاب کردن دارید من می توانم کمک تان کنم!
پی نوشت از نوع جذب توریست: این جهانگیر که گفتم ربطی به بستنی فروشی جهانگیر درتبریز ندارد. از قرار معلوم بستنی سنتی تبریز خیلی باب طبع مسافران تهرانی ( و احتمالا مشهدی) است. شوخی : حالا بعضی ها خیلی به خودشان نگیرند! این توجه ویژه از دید کاسبی و بیزنس است . به هر حال بعد از تهران، مشهد پرجمعیت ترین شهر ایران است. ذهنیت کاسبی وبیزنس می گوید برو سراغ شهری که جمعیت آن بالاتر و درنتیجه بازار مصرف وتعداد توریست ها یش بیشتر است. منظورم از بعضی ها همون بعضی هایی است که می خواستند دستور پخت عوضی برای کوفته به منجوق بدهند که خوشبختانه با هوشیاری باران و منجوق خطر برطرف شد!