تبیین یادداشت قبلی

از قرار معلوم منظور من در یادداشت قبلی درست منتقل نشده است. این یادداشت نه سیاسی بود، نه پلیسی جنایی ونه حقوقی-قضایی. همان طوری که در عنوان یادداشت تاکید شده بود این یادداشت فقط روی یک نکته انسانی انگشت می گذاشت: یک پزشک جوانمرگ شده. پدرش خواهش می کند که عنوانی خاص برای به کار برده نشود. این خواسته نادیده گرفته می شود. کسی اعتراض نمی کند و از کنار مسئله بی تفاوت می گذرند.


من به این بی تفاوتی قشر روزنامه نگار و همچنین قشر روزنامه خوان، اعتراض دارم.

به عنوان یک "انسان" اعتراض دارم نه به عنوان فیزیکدان. بنابراین این ایراد که روزنامه نگاری در تخصص من نیست، وارد نیست!

گیریم یکی از روزنامه نگاران یا نگارندگان سایت ها اشتباهی مرتکب شد چرا دیگر همکاران وی و خوانندگان گوشزدی نمی کنند؟ چرا این اشتباه مرتب تکرار می شود؟
آیا جز این است که گمان می شود این مسئله (داغ دل آن پدر و خواهش کوچک او) بی اهمیت است؟! من به این کوچک شمردن احساسات مردم معمولی انتقاد دارم. می توان کوچک شمرد و رد شد اما دیگر نباید انتظار پشتوانه مردمی داشت. نباید انتظار همراهی داشت. دود این کوچک شمردن ها برمی گردد و در چشم همان قشر روزنامه نگار و روزنامه خوان می رود (که رفته است!). چیزی که می خواستم بگویم این بود و الا نمی خواهم کسی یا صنفی را به دادگاه بکشم. آن پدر داغدیده هم تنها خواهش کرده بود حرفی از دادگاه نزده بود. به علل چندگانه به مقالاتی که آن تیتر را زده بودند لینک ندادم. یکی از علل, آن بود که قصد نداشتم به سایت خاصی بتازم . انتقاد به کل ذهنیت قشر روزنامه خوان است که وقتی خبر ارزش سیاسی یا جناحی پیدا می کند جنبه های انسانی قضیه را به فراموشی می سپارند. متاسفانه در هر دو جناح هم این پدیده مشاهده می شود. من دست به کی-بورد می برم و اینجا ناخرسندی خویش را می نویسم اما صدها هزار نفر تنها در جمع های خانواده ای ناخرسندی خود را ابراز می کنند و از این قشر زده می شوند. آن گاه این قشر می مانند و این توهم که مردم چون افکار بلند آنها رانمی فهمند، همراهشان نمی شوند.