۱۳۸۸ آذر ۱۰, سه‌شنبه

لیوان های یک بار مصرف در ادارجات




در ساختمان های مختلف پژوهشگاه ما آب سرد کن های متعددی وجود دارند. در کنار این آب سردکن ها لیوان های یک بار مصرف قرار دارند. برخی از ما لیوانی باخود داریم و از آن لیوان های یک بار مصرف استفاده نمی کنیم. اما برخی دیگر برای هر بار آب نوشیدن، یک لیوان یک بار مصرف بر می دارند. به این ترتیب هر شخص در سال چیزی حدود پانصد لیوان مصرف می کند.
متاسفانه هیچ کدام از این لیوان ها بازیافت نمی شوند! به تقریب خوبی می توان گفت که تک تک آنها باعث آلودن محیط زیست می شوند. در پژوهشگاه ما به طور متوسط در روز سیصد نفر کارمندو محقق مشغول کار می شوند. اگر همه این سیصد نفر بخواهند از لیوان های یک بار مصرف استفاده کنند در عرض یک سال 150000جمع خواهد شد. اگر این لیوان ها را پشت سر هم بچینیم بیشتر از فاصله تجریش تا میدان ولی عصر خواهد بود!
لیوان آب خوری خصوصی داشتن "لذت بخش" است. لیوان های زیبایی در بازار هستند كه می توان از آنها خرید و چند ماهی با تصویر روی آنها "حال" کرد. قیمت آنها هم واقعا پایین است. دو سه هزار تومان بیشتر قیمت ندارند (شاید هم حتی کمتر). پیشنهاد می کنم چند تایی از آنها بخریم و به دوستان، همکاران و خویشاوندان خود که از لیوان یک بار مصرف استفاده می کنند هدیه کنیم. بهانه ای هم می شود تا توجه آنان را به مسایل زیست محیطی جلب کنیم . همین کارهای ساده و بی خطر و نسبتا کم خرج اگر در مدارس و دانشگاه و موسسات و غیره مورد توجه بگیرند، قدم مهمی برداشته شده است.

۵ نظر:

Unknown گفت...

به نظر می‌آد راه حلی که شما برای فراگیر شدن حفظ محیط زیست ارایه میدید بیشتر جنبه‌ی توصیه‌ای داره. به نظرم بیشتر از توصیه باید به دنبال راه حل‌هایی بود که برای افراد انگیزه اقتصادی و نه فقط اخلاقی ایجاد کند. مثلا در این مثال می‌شه یا اصلا لیوان های یک بار مصرف رو جمع کرد یا این که مثلا یک صندوق کنار آب سرد کن گذاشت و خواست هر کس که لیوان یک بار مصرف برمی‌داره مثلا ۲۵ تومان هزینه‌اش رو پرداخت کنه. یا هر راه حل این طوری. راه حل های توصیه‌ای تنها در درصد کمی از مردم جواب می‌ده و فراگیر کردنش هم توان زیادی رو می‌بره.

منجوق گفت...

You are right but this is the only thing that I can do.
I have no power or authority to do something more.

منجوق گفت...

درباره کامنت شما بیشتر فکر کردم.
ببینید برای آن که قانون یا ضابطه جا بیافتد باید هم زیرساخت های لازم به وجود آیند هم آموزش داده شود و هم اقدامات تنبیهی در نظر گرفته شود(نسبتا) اما زیر ساخت ها درست نیستند. علایم درست نصب نشده اند. جاده ها پر از چاله است و راننده مجبور می شود انحراف پیدا کند. تابلوهای ورود ممنوع به دستور کله گنده ها نصب می شوند نه با کار کارشناسی و در نظر گرفتن نیازهای ترافیک و وضعیت شیب و دید کوچه ها و...
جریمه ها هم نسبتا پایین هستند.
در مورد معضل ترافیک باید جریمه ها را بالا برد و وضع زیر ساخت ها را بهبود بخشید. آموزش بیشتر فایده بیشتری نمی دهد.

منجوق گفت...

اما در مورد محیط زیست و به خصوص مسئله لیوان ها هنوز آن آموزش و اطلاع رسانی اولیه هم انجام نگرفته.
باید درصدی حکمت ضابطه یا قانون را درک کنند و با آن موافق باشند تا ضابطه در عمل پیاده شود.
والا افراد نسبت به آن واکنش منفی نشان می دهند.
گمان این هم یکی صدو یک ضابطه و قانون "من در آوردی" جناب رئیس است که برای به رخ کشیدن ریاستش هوس کرده اعمال کند. در نتیجه برای از
زیر ضابطه در رفتن صد نقشه می کشند تا زیر زیرکی حال رئیس را بگیرند.

در نتیجه در این مرحله من حتی اگر قدرت آن را هم داشتم جز دادن پیشنهاد اقدام دیگری نمی کردم.
اگر چنین پیشنهادهایی از طرف در صد قابل توجهی مورد استقبال قرار گرفت آن گاه می توان برای همراه کردن بقیه تمهیداتی از آن دست که شما پیشنهاد کردید اندیشید.

ناشناس گفت...

Mitra says:
Fantastic idea! This is a very possible and affrodable way of reducing the use of plastic glasses. How about you post a flyer next to the fountain at work and let the people know about your idea. That should not be a problem?! Many of the people working there should be motivated and change their attitude toward this. Also, same thing perhpas applies to the carrying plastic bags. I wont't ruin the story and leave it up to you to come up with one !!!