اندكي پشت صحنه

فرض كنيد مي خواهيم مهماني شام شصت نفره با امكانات دانشجويي ترتيب دهيم. مسلما ترتيب چنين مهماني اي خرج و زحمت بسيار بيشتري از درست كردن شام براي سه نفر در بيست شب پياپي دارد. اولا بايد قابلمه و وسايل پخت و پز براي شصت نفر تدارك ديد كه در بساط دانشجويي معمولا وجود ندارد. بايد براي شصت نفر بشقاب و قاشق چنگال تهيه كرد. اين همه غذا را نمي شود يك جا پخت پس بايد جايي براي نگه داري غذا پيدا كرد. اين همه غذا را يك نفر نمي تواند بپزند پس بايد كسي را استخدام كرد. يكي بايد مادر خرج شود. بايد فكري به حال نشستن مهمان ها كرد بايد به فكر تهويه بود. حل همه اين مسايل هزينه بر مي دارد. درنتيجه خرج مهماني بيشتراز خرج شصت وعده غذا از آب در مي آيد.

اداره كنفرانس هاي بزرگ مانند
ICHEP
از عهده كارمندان دانشگاه يا موسسه برگزار كننده خارج است درنتيجه برگزار كننده با يك كمپاني قرارداد مي بندند كه عهده دار اين مسايل شود. كمپاني ها موسسات انتفاعي هستند و به دنبال سود. در نتيجه حق ثبت نامي كه از شركت كنندگان گرفته مي شود چندين برابر قيمت سرويسي است كه داده مي شود اما چيزي به جيب برگزار كننده نمي رود. كمپاني اين وسط سود مي كند. در مورد همايش هاي كوچك تر كه كارمندان خود موسسه كارها را انجام مي دهند هزينه ها ودر نتيجه حق ثبت نام كمتر مي شود اما بازهم هزينه ها بيشتر از جمع قيمت تك تك سرويس هاي ارائه شده خواهد بود (چيزي حدود يك ونيم تا دو برابر).

من وقتي دانشجو بودم اصلا به اين موضوعات فكر نمي كردم. ششدانگ حواسم پي آن بود كه سمينارم را خوب بدهم. از سمينار هاي ديگران حداكثر استفاده را ببرم و در بين سمينارها با ديگران ارتباط علمي برقرار كنم.
مي دانستم آنچه كه به اين طريق به دست مي آورم بارها و بارها از پولي كه مي پردازم با ارزش تر است.
هنوز هم وقتي در همايشي شركت مي كنم بيشتر ذهنم درگير سمينارها و ارتباط علمي برقرار كردن است .