یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت

آن عده كه به خاطر در گيري با حوادث سي و پنج سال گذشته نتوانسته اند به جايگاهي كه به نظرشان شايسته آنها بود ه برسند (از نظر مالي، موقعيت اجتماعي، علمي ، هنري، ادبي و...) امروز حقي كه گمان مي كنند ازآنها سلب شده از ما ها كه هيچ نقشي نداشتيم طلب مي كنند. عقده هايشان را سر ما خالي مي كنند! اميدوارم خود ما به اين موضوع توجه كافي بكنيم.
احساسات را كنار بگذاريم و به دور از جو زدگي منطقي بيانديشيم و ببينيم براي مسايل اجتماعي و غير شخصي و خانوادگي خود چه قدر حاضريم هزينه بپردازيم. بايد ظرفيت هاي خودمان را به درستي بسنجيم.
اگر آرتيست بازي در بياوريم و بيشتر از ظرفيت شخصيتي خود فداكاري و از خود گذشتگي كنيم ما هم چند دهه بعد بلاي جان نسل بعدي خواهيم شد.

خانم شهلا لاهيجي، از فعالان امور زنان، درجايي گفته بودند كه مادر ايده آل آن كسي نيست كه بيشترين فداكاري را براي فرزندش مي كند بلكه مادري است كه قادر است بين نياز هاي خود و فرزندش تعادل برقرار كند. كاملا اين حرف درست است! معمولا والديني كه بيش از ظرفيت خود براي فرزندانشان فداكاري مي كنند بعدا با توقعات بيجا و دخالت هاي ناروا زندگي خانوادگي و حرفه اي فرزندانشان را به هم مي ريزند.
واقع بين باشيم: "حب وطن" والاتر از "حب فرزند" نيست. حداقل براي بيشتر ما انسان ها چنين نيست!
وقتي آنجا لازم است كه ظرفيت ها شناخته بشن و بين نياز ها و فداكاري ها تعادل برقرار بشه، اينجا به طريق اولي بايد چنين بررسي اي صورت بگيره. نبايد در اثر جوگرفتگي، در گيري با مسايل جامعه ما را از نياز هاي خودمان و خواسته هاي خودمان غافل كنه. بايد اينها را در طول هم تعريف كنيم و الا ما هم عقده اي مي شيم و پس فردا بيش از آن كه خدمت كرده ايم از نسل بعدي طلبكار مي شيم.