او به ما راستشو نگفت

این یادداشت ادامه ی خاطره ای است که در یادداشت قبلی ام تعریف کردم.
چند ماه بعد از ارائه ی پروژه و بیست خوشگلی که گرفتیم نمایشگاه بین المللی کتاب تهران برگزار شد. عده ای از همکلاسی هایم برای بازدید از نمایشگاه کتاب به تهران آمدند. در غرفه ای کتاب آموزشی معلم ما هم عرضه می شد. ضمیمه ی کتاب دیسکتی بود که برنامه هایی را که ما نوشته بودیم در آن ذخیره کرده بود. در یک کامپیوتر برنامه های ما را اجرا می کرد. برنامه های گرافیکی ما توجه بازدید کنندگان را جلب کرده بودند. واقعا هم جالب و دیدنی و ابتکاری بودند. کتاب آموزشی از برکت دیسکت خوب فروش رفت. بعد از شنیدن خبر من خیلی خوش به حالم شده بود. خیلی برایم هیجان انگیز بود که کارهای دبیرستانی و آماتوری ما در کنار نرم افزار های شرکت های درست و درمون دنیا در نمایشگاه بین المللی تهران خودی نشان داده بود. اما برخي دوستانم ناراحت بودند که چرا معلممان به ما راستش را نگفت!
واقعیت آن است که اگر راستش را می گفت وما می فهمیدیم که او به خاطر سود مادی شخصی اش از ما می خواهد که برنامه ی گرافیکی ابتکاری و جذاب بنویسیم ما دیگر با آن همه شور و شوق کودکا نه کار نمی كردیم. دیگر نمره ی 20 جذابیت خود را ازدست می داد. مدعی می شدیم! فکر می کردیم سرمان کلاه می رود که ازیک طرف برای شرکت در کلاس ها شهریه می پردازیم و از طرف ديگر بیگاری می کنیم تا دیگری کتابش را بفروشد و پول در بیاورد!
معلم ما به ما دروغ نگفت. وعده ی خلف نداد. وعده ی نمره ی بیست داده بود که گرفتیم. در حق ما ظلمی نکرد. به اندازه ی پولی که داده بودیم سر کلاس با جدیت آموزش داد و ما از امکانات آموزشگاه استفاده کردیم. با این حال راستش را به ما نگفت. شفاف عمل نکرد. آیا به نظر شما کار او غیر اخلاقی بود؟!
چه پنهان کاری او اخلاقی بوده باشد و چه غیر اخلاقی، با توجه ذهنیت حاکم و فرهنگ عمومی، برای عملی شدن پروژه اش و عرضه آن کالا با آن کیفیت آن پنهان کاری لازم می نمود.