هفته ي مهم براي منجوق

هفته ي پيش، هفته ي مهمي برايم بود چون اين مقاله مان در آرشيو مقالات ظاهر شد. شايد بپرسيد بعد از 37 مقاله اي كه تا به حال منتشر كرده ا ي، چه طور اين يكي اين قدر مهم شد. واقعيت آن است كه اين مقاله با مقالات ديگرم فرق داشت. اين اولين مقاله ام است كه به همكاري يك آزمايشگر، آقاي دكتر مجيد هاشمي، نگاشته شده است. البته همه قسمت هاي سخت ماجرا، محاسبه و آناليز پيس زمينه ها و... نتايج زحمات ايشان است. من بخش تئوري مقاله را نوشتم. همكاري مفيد و آموزنده اي براي من بود. بعد از اين پروژه وا قعيت ها ي و دشواري هاي آزمايش برايم ملموس تر شده. شهود و درك فيزيكي ام افزايش يافته. يكي از زيبايي هاي پديده شناسي در همين است: هم آدم در كار تئوريست ها سرك مي كشد و هم در كار آزمايشگرها!براي يك نظريه پرداز و يا پديده شناس، به خصوص اگر از مراكز علمي عمده ي دنيا به دور افتاده باشد كمتر اين فرصت پيش مي آيد كه آزمايشگري را پيدا كند كه روي مدلي كه ساخته وقت بگذارد و آن را مورد مطالعه قرار دهد. به علاوه بيشتر آزمايشگرها در همكاري هاي بزرگ مانند ال-اچ-سي توان علمي لازم براي چنين تحليلي را ندارند. دكتر مجيد هاشمي، همان طوري كه استادان راهنمايش در سرن و بلژيك نيز تاكيد مي كردند جزو بهترين ها دانشجوها بود كه اكنون فارغ التحصيل شده و به ايران بازگشته. البته كه قدر زر زرگر شناسد قدر گوهر گوهري !
اين مقاله ام هم كه باز هفته ي پيش در آرشيو منتشر شد براي خودش قدمي جديد است. آن را براي proceedingsنوشته ام. معمولا افراد براي proceedingsمطلب جديد ي نمي نويسند، مقالات قديمي خود را كات-اند-پيس مي كنند و مي فرستند. اما در مقالاتي كه من براي proceedingsمي فرستم معمولا مطلب جديدي است. درصد مطالب جديد اين مقاله بالاست. مقاله را به نظر مسئولين آزمايش هاي KLOE و NA62 رساندم. هر دو اظهار تمايل كردند كه تحليلي را كه من پيشنهاد كرده بودم در برنامه ي كاري آزمايش قرار دهند. ببينيم چي مي شه!
وقتي تصميم به بازگشت به ايران گرفتيم هرگز خيال نمي كردم چنين امكان هايي برايم در ايران فراهم شود. گمان مي كردم در يك گوشه تنها مي افتيم و.... خوشبختانه چنين نشد! تا اين جاي كار از اين كه به ايران بازگشته ام از نظر علمي پشيمان نيستم. از نظر مالي هم بهتر از آن شد كه انتظار داشتيم. البته، فريب كاري ها و دورويي ها، دو به هم زني ها، خفيه نويس گماردن ها، خلف وعده ها و نارو هاي كساني كه زماني به آنها اعتماد داشتم و بي نهايت به آنان احترام مي گزاردم ضربه ي روحي شديدي برايم بودند. اما آن مرحله هم گذشت. در عوض دوستان خوب جديدي پيداكرده ام. دوستان قديم هم كه هستند. سه دانشجو تربيت كرده ام كه-با استاندارد هاي بهترين مراكز پژوهشي دنيا هم- مي توان به آنها افتخار كرد. يكي شان هم همين دوشنبه فارغ التحصيل مي شود. يك دسته گل دماغ پرور از خرمن صد گياه بهتر (به خصوص در كار فيزيك انرژي هاي بالا).
هر روز كه وارد پژوهشكده مي شوم، لبخند هاي محبت آميزو بي رياي برخي همكاران و دانشجويان به من مي گويند «اينجا خانه ات است، كجا مي خواهي بروي؟! بمان!» ببينيم در آينده چي مي شه.