علت نگارش این نامه مسایل عاطفی و یا دلسوزی نیست. ما وظیفۀ خود دانستیم تا این نامه را به نگارش در آوریم چرا که براین باوریم که ترویج غیرایرانی-ستیزی در نهایت به سلامت جامعه دانشگاهی ایران ، به خصوص در مقطع تحصیلات تکمیلی، آسیب های جبران ناپذیر می رساند. کار تحقیقی و پژوهش یک کار بین المللی است که نژاد و ملیت نمی شناسد. دانشگاه های پیشرفته دنیا تمام توان خود را به کار می گیرند تا تمهیدی بیاندیشند تا بهترین دانش آموزان کشور های دیگر را جذب خود کنند. دانشگاه های کشورهای پیشرفته در این راه هزینه های هنگفتی صرف می کنند که اتفاقا محققان برجسته ایرانی از آن بهره ها می برند. چند ملیتی بودن فضای یک دانشکده یا آزمایشگاه نقطه قوت آن محسوب می شود. به هنگام برشمردن دستاوردهای دانشکده ها و آزمایشگاه ها حتما به این نکته نیز اشاره می کنند. با این اوصاف، دریغ است که ما خود را از نیروی فکری جوانان افغان محروم کنیم به خصوص که با توجه به وضعیت دموگرافیک فعلی و مقایسه تعداد فرزندان زوج های ایرانی و افغانی، امکان دارد که در ظرف حدود ده تا بیست سال آینده به نیروی فکری آنان نیاز جدی پیدا کنیم.
ادامه دارد...
