درباره نوشته سیما

دوست و همکار عزیزم سیما چندی است صاحب دو تا دختر ناز و مامانی شده. سیما به تازگی از روی احساسات لطیف مادرانه خود نوشته ای در باره رفتار نامناسب با بچه ها در وبلاگ خود نوشته که در آن چنان که رسم صحبت های اجتماعی طبقه تحصیلکرده ایرانی است مقایسه ای گذرا کرده با خارج:"یاد اون چه که از کشورهای اسکاندیناوی (درباره ی رفتار با بچه) می شنوم افتادم"
البته سیما درباره تاریخچه حمایت از کودکان در این کشورها چیزی نگفته بود و مقایسه تطبیقی ای بین دو فرهنگ در نوشته او دیده نمی شد. انتظار داشتم برخی از کامنت گذار ها پس از خواندن پست سیما از همدیگر در گفتن "پیف پیف پدر ومادر های ایرانی بو می دهند" پیشی بگیرند. خوشحال شدم وقتی دیدم که یکی نوشته:"... من همیشه می ترسم به بچه تربیت کردن کسی ایراد بگیرم. می ترسم خودم در آینده دچار بشم ولی همیشه حس می کنم خیلی مسئولیت سنگینی ه و در عجبم چه جور ادم ها زیر بار همیچین مسئولیتی می روند"

کامنت آخری که گذاشته شده بود مرا به گذشته ها برد:".اين حسو من هم دارم و زجر مي کشم از کساني که مادرند اما لياقت موهبتي که خدابهشون داده رو ندارن.من طاقت نمي آرم وقتي مي بينم مادري با گام هاي تند راه مي ره و بچه نوپاشو به دنبالش مي کشه.بچه موهبته و بايد از لحظه لحظه اش لذت برد."

من مادر نیستم و احساسات مادرانه برایم قابل درک نیست اما بچه بوده ام وبرخی احساسات کودکی ام را به نیکی به یاد دارم. یادم هست روزی با مادرم در خیابان راه می رفتیم. مادرم عجله داشت و مرا با خود می کشاند. من نتوانستم پا به پای او راه بروم و زمین خوردم. بینی ام زخم شد و مرا به درمانگاه بردند و زخمم را پانسمان کردند. یادم هست که درد داشتم اما به هر جان کندنی که بود جلوی خودم را گرفتم و گریه نکردم. علت آن بود که مادرم مرتب خودش را سرزنش می کرد و من نمی خواستم او بیشتر خودش را آزار دهد. حال اگر غریبه ای وارد می شد و می گفت مادرم لیاقت ندارد و... خدا می داند چه حالی به من دست می داد.


حالا چرا من این حرف ها را اینجا می زنم؟ ببینید! مسایل اجتماعی پیچیده تر از این حرف ها هستند. اولا هر چه که در خارج است درست نیست. در ثانی در مسایل این چنینی گرته برداری کار نمی کند. در خود آمریکا ایالت های مختلف قوانین حمایت از کودکان متفاوت دارند. در این قوانین و نحوه اعمال آنها ظرایف فرهنگی محلی در نظر گرفته می شود. در ضمن همه آنها هم موفق از آب در نمی آیند. برای همین به دقت روش های خود را مورد بررسی قرار می دهند و به تدریج اصلاح می کنند. شخصی مثل من که خارج از گود نشسته ام نباید به خود اجازه بدهم که بدون مطالعه کافی درمورد مادران دیگر پیش داوری کنم.


شاید ایراد بگیرید و سخن مرا به دعوت به انفعال تعبیر کنید.
من هرگز دعوت به انفعال نکردم! منتهی بر این نکته اصرار دارم که کاری که از روی جهل آغشته به تبختر باشد-مخصوصا در مقوله های اجتماعی- اوضاع را بدتر هم می کند. در همین مملکت خودمان هم هستند کسانی که برای بهبود زندگی کودکان "بدسرپرست" کار می کنند. پدر ومادر ی که " لیاقت موهبت " پدر ومادری ندارند با ضوابطی مشخص می شوند. مطمئن باشید "تند راه رفتن" جزو این ضوابط نیست! چیزهایی از قبیل اعتیاد و ناراحتی های روانی و تنبیهات بدنی آسیب رسان و... در این ضوابط قرار می گیرند. این که هر که بیاید و با سلیقه شخصی خود دیگری را متهم به عدم لیاقت برای مادری وپدری بکند عواقب ناگوار بسیار برای اجتماع خواهد داشت.
داشتم می گفتم: این گروه های مردمی بعد از شناسایی کودکان بدسرپرست- که خود پروسه ای جدی و تخصصی است, ازآنها به طرق مختلف حمایت می کنند. دختر عموی من و شوهرش که هر دو پزشک هستند و به خاطر شغلشان با مسایل اجتماعی آشنایند یکی از این گروه ها را تشکیل داده اند. همکارانشان در این کار عده ای پزشک و مدد کار هستند که با کم و کیف این گونه فعالیت ها از طریق صحیح و موثر آشنایند. بودجه فعالیت های گروه را هم خودشان تامین می کنند. البته برای جمع کردن کمک مالی تبلیغ نمی کنند ولی دوستان و فامیل های نزدیک که با فعالیت ها یشان آشنایند بعضی وقت ها به گروه کمک مالی می کنند. شما نیز اگر بگردید حتما در دور وبر خود از این گروه ها خواهید یافت که از کمک های مالی و غیر مالی شما استقبال خواهند کرد. اگر قصد کمک باشد راه این است : "کار را به کاردان سپردن و به کاردان یاری رسانیدن"! همین!