خاطراتی از دو سال اول دانشگاه

هفته گذشته، خاطرات دو سال اول در دانشگاه را از صندوقخانه بیرون آوردم و گردگیری کردم. چند خاطره به یادم آمد که می خواهم برایتان از آن دوره (سال 73 تا 75) تعریف کنم. شاید لبخندی به لبتان بنشاند، شاید هم باعث تاملی شود.
یادم هست که ترم اول دانشگاه داشتم می رفتم سر یک کلاس . دیدم عده ای از دختر های هم دوره ای ام از رشته های مختلف دور هم جمع شده اند و می گویند و می خندند. بحث درباره یکی از پسرهای هم دوره ای بود. یکی با هیجان گفت: "پسره ی دهاتی شبیه عمله هاست." اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود: این ها که کنکور داده اند و دانشگاه صنعتی شریف قبول شده اند چه طور در یک جمله ی پنج کلمه ای، دو غلط دستوری به کار می برند! بعدش ناراحت شدم. آخه آن آقا پسر شهرستانی که در باره اش حرف می زدند، فرد گوشه گیر و بی آزاری بود. نمی فهمیدم که چرا از تحقیر او لذت می بردند. الغرض! پرسیدم سر کلاس نمی آیید؟! جواب دادند که "نه! حوصله داری؟! ما نمی خواهیم بیاییم سر کلاس اون دهاتی." این بار منظورشان از "دهاتی" استاد درس بود. خواستم اعتراضی کنم اما ترسیدم. ترسیدم خیال کنند بین من و این دو موجود مذکر رابطه ای وجود دارد. به هیچ وجه نمی خواستم این خطر را بپذیرم. از آن بدتر! ترسیدم فکر کنند من موجود "بیحالی" هستم . این یکی برای یک تین-ایجر در جمع تین-ایجر ها انگ غیر قابل تحمل تری است! به هر حال چیزی نگفتم و رفتم سر کلاس. بعد از کلاس با دوستم کمی درس خواندیم. اندکی صحبت کردیم و من برگشتم. دیدم اون دختر ها همان جا وایستادن و هنوز هم در مورد همان همدوره ای غیبت می کنند. واماندم که در این مدت کوتاه چند ماهه که از باز شدن دانشگاه ها می گذشت چه طور این همه ماجرا با محوریت آن پسر آرام و سر به زیر اتفاق افتاده که بعد از یک ساعت و نیم هنوز صحبت تمام نشده! مثل بند آخر یک ترجیع بند هر از گاهی یکی از دخترها تکرار می کرد:"پسره ی دهاتی شبیه عمله هاست!" بعد بقیه ی دخترها- انگار که جالب ترین و خنده دارترین جوک دنیا را برای اولین بار می شنوند- غش غش می زدند زیر خنده! لطفا از من نپرسید مگه خودشون چی بودند که اون پسره رو قبول نداشتند. جواب سئوال شما را نمی دانم. روزها ی بعدی هم صحنه های مشابهی در مورد پسرهای دیگر دانشگاه تکرار شد.
آن دختر خانم ها ی دانشجو به تظاهر بر دو چیز اصرار داشتند: یکی آن که "با حال " هستند و دیگر آن که متین هستند. متانت از نظر آنها اعلام برائت از موجودات مذکر بود و "باحالی" به معنای صحبت کردن در باره ی آنها! در آن گونه صحبت ها با یک تیر دو نشان می زدند. نمی دانم! شاید هم واقعا از آن تحقیر ها لذت می بردند! شاید انتقام خود را از نامردانی که از ده سالگی آنها را در کوچه و خیابان آزار داده بودند ازچند جوان سر به زیر و بی آزار همکلاسی می گرفتند. به ندرت به یکی از پسرهارا لقب افتخاری "باکلاس" می دادند. البته خیلی مشکل پیش می آمد که بر سر این موضوع توافق حاصل شود. در این صورت هم ایراد دیگری بر او می نهادند. راستش را بخواهید من هیچ وقت نفهیدم فرق بین آنها یی که "باکلاس" خوانده می شدند و آنان که "دهاتی شبیه عمله ها" چه بود! گویا مغزم در این زمینه ها به اندازه یک دختر بچه پنج ساله هم رشد نکرده!
آخر ترم، این دخترها از خیلی از درس ها افتادند. خوشحالم که همرنگ جماعت نشدم و راه خود را رفتم. نمی دانم که الان اون دخترها کجا هستند و چه می کنند. هیچ کدامشان را بعد از دوره لیسانس دوباره ندیدم. اما یه حسی به من می گه یه عده دانشجوی متولد دهه ی شصت پیدا کرده اند و دارند متانت خودشان را در دوره ی دانشجویی بر سر آنها می کوبند.
یک هفته است با خودم می گم نَکُنه حرف اون دخترها رفته باشه و به گوش اون پسر نجیب و سر به زیر رسیده باشه. نکنه دلش- توی این شهر غربت و دور از خانواده ، در گوشه ی آن خوابگاه دلگیر و درب و داغون شکسته باشه! نکنه همین جمله ها باعث شده باشه که اعتماد به نفس او ازبین بره و برای همیشه جرئت پا پیش گذاشتن برای شروع یک رابطه ی عاشقانه را از دست داده باشه!
داشتم این فکر ها رو می کردم که دیدم یک خاطره ی دیگه اون ته ته های صندوقخونه مونده. اون قدر روش نفتالین ریخته که پیداش نیست. برش داشتم و تکانش دادم. از گرد نفتالین سرفه ام گرفت. یادم آمد یک آقا پسری روزی گفت که چه نشسته ای که پسرها مرتب پشت سرت حرف می زنند و می گن منجوق دختر دهاتیه! جوابی که دادم طفلکی رو مثل اعلامیه چسبوند به دیوار! گفتم البته مثل روستایی تولید کننده بودن شرف داره به مثل شهری مصرف کننده بودن! (عقاید دانشجوی ترم اولی ! می دونید که!) اما روحیه ی من بیشتر شبیه دخترهای باغیرت عشایره تا دختران روستا!