سربازان كوچك....قسمت دوم

بعد از اين كه خانم مهندس بيرون مي رود بچه ها شروع مي كنند به شادي كردن. به تقليد از فيلم ها و كارتون هايي كه ديده اند قهرمانانه فرياد مي زنند: "موفق شديم! پيروز شديم!دشمن را بيرون كرديم!" اوستا از پنهانگاه خود بيرون مي آيد و همراه با بچه شادي مي كند. اما زن اوستا برعكس بچه ها و اوستا به شدت عصباني است و مي گويد:" نگاش كن تو رو خدا! عقلش همون به اندازه بچه هاس. ذله شدم. اين چه زندگيه تو برام درست كردي؟!" بعد به بچه هشت ماهه شان اشاره مي كند و مي گويد:" تا چشم ازش ور مي دارم چهار دست و پا راه مي افته ميخي پيچي مهره اي پيدا مي كنه مي ذاره توي دهانش. سفارش زنيكه رو به موقع تحويل مي دادي من هم مثل كولي ها به اين روز نمي افتادم." اوستا بازي با بچه ها رو ادامه مي ده و خودش رو به نشنيدن مي زنه.







اوستا به بچه ها مي گه:" بچه ها درسته كه اين دفعه پيروز شديم اما جنگ هنوز تمام نشده. بابا هنوز به سربازاشو لازم داره. فردا هم لازم نيست برين مدرسه." بچه فرياد مي كشن:"هورا!" زن اوستا سرش را تكان مي ده و مي دوه دنبال بچه هشت ماهه . فاطمه, دختر اوستا, مي پره بغل اوستا و با عشوه گري كودكانه مي گه:"بابايي! ما رو مي بري شهربازي؟" اوستا مي گه:" شما سربازهاي شجاعي باشين يه روز مي برمتون شهر بازي و مي ذارم سوار هر چي كه دوست داشتين بشين." شادي بچه ها چند برابر مي شه.





همه بچه ها از اين كه با مدرسه نرفتن يك شبه قهرمان شدن و كاري بزرگ براي خانواده انجام دادن احساس غرور مي كنن. اما احساس غرور احمد پسر بزرگ خانواده چيز ديگه ايه. يكي از دوستاي احمد به سراغش مي آد و مي گه:" احمد! خانم معلم خيلي ناراحت شد امروز كلاس نيومدي. به من سپرد تا اين تمرين هاي رياضي را بهت بدم حل كني." احمد جواب مي ده:"تمرين حل كردن مال بچه هاست. من كارهاي مهمتري دارم. بابام به من نياز داره. خودش به من گفت رو من بيشتر از همه حساب مي كنه." بعد شروع مي كنه به لاف زدن:"بايد مي ديدي چطور خانم مهندس از من ترسيد. بهش گفتم برو گمشو! برو ! مامان منو اذيت نكن...."









بعد از اندكي حوصله احمد در كارگاه به سر مي ره. براي اين هم خودش رو سرگرم كنه و هم بزرگيش رو به كمال برسونه يكي از دستگاه ها رو روشن مي كنه و دستش لاي دستگاه مي مونه و....






خانم مهندس خبردار مي شه و شكايتشو پس مي گيره و براي عيادت احمد به بيمارستان مي ره. مادر احمد با ديدن او شروع مي كنه به داد و فرياد و هر چه فحش آبدار بلده نثارخانم مهندس مي كنه. اوستا درگوشه اي نشسته و عكس العملي نشان نمي ده. چنان درمانده و شكسته شده كه تاب و توان نداره عكس العملي نشون بده اما در دل خودش رو سرزنش مي كنه و مسئول مي دونه . از نظر اوستا خانم مهندس گناهي نداره. با صداي زن اوستا پرستارها و خانم دكتر وارد اتاق مي شن. پرستار ها زن اوستا را ساكت مي كنن و خانم دكتر خانم مهندس رو به اتاقش مي بره واشاره مي كنه كه براش آب پرتقال بيارن.



ادامه دارد