سربازان كوچك...قسمت اول

خانم مهندس وارد كارگاه اوستا مي شود و بعد از سلام و عليك و رد و بدل تعارفات و جملات مرسوم طرح هاي قطعه اي را كه اخيرا طراحي كرده و قصد دارد سفارش دهد روي ميز پهن مي كند و خصوصيات آن را توضيح مي دهد. پس از اندكي بحث به قيمت و نحوه پرداخت مي رسد. خانم مهندس مي گويد:" اول نمونه آن را درست كن اگر راضي بودم قرار داد مي بنديم". اوستا جواب مي دهد:" اصل كار همان ساخت قطعه است. من همه پول را پيش مي گيرم." بعد از كلي چانه زني بالاخره خانم مهندس راضي مي شود و مي گويد: "باشه! همه پول را بهت پيش مي دم. اما يادت باشه دو تا چيز براي من خيلي مهمه. اول كيفيت و دوم زمان. بايد سر موقع سفارشم را تحويل بدي. "





موعد تحويل سر مي رسد اما اوستا همه پول را خرج كرده و چيزي نساخته است. خانم مهندس خيلي عصباني است. به اوستا مي گويد من از تو به اتحاديه صنف تان شكايت خواهم كرد.


بعد از مدتي همين كار را هم مي كند. به سراغ رئيس اتحاديه مي رود و ماجرا را بازگو مي كند. رئيس اتحاديه سري تكان مي دهد و مي گويد:"اين آدم هميشه كارش همينه. قبل از شما هم چند نفر از او شاكي بودند. بهتر بود اول تحقيق مي كرديد بعد سفارش مي داديد." پس از اندكي مكث ادامه مي دهد:" آخه دخترم! آدم همه پول را كه پيش نمي ده به كسي كه نمي شناسه." خانم مهندس در دلش مي گه "من براي شنيدن نصيحت اينجا نيامده ام." بعد هم به رئيس اتحاديه مي گه:" او عضو اتحاديه شماست. من به اعتبار اتحاديه شما به او اعتماد كردم. الان هم از او پيش شما شاكي هستم." رئيس اتحاديه مي گه:" بسيار خوب ! شكايت خود را كتبا بديد رسيدگي مي كنيم. اما دخترم! از من مي شنوي از او بگذر. تو حريف اين آدما نمي شي. غير از اعصاب خوردي چيزي عايدت نمي شه." خانم مهندس با دلخوري مي گه: "ببينيد حاج آقا! من اين شركت رو دست تنها راه انداختم و در اين سه سالي كه رئيسش بودم كم با آدم هاي جورواجور سر وكله نزده ام. با ده تا لمپن تر از او هم طرف شده ام." رئيس اتحاديه مي گه:"دخترم! من براي خودت مي گم. حيف نيست اين قدر حرص مي خوري! حيف نيست چين بيافته رو صورت به اين..". خانم مهندس پاكت نامه اي از كيفش در مي آره و با لحني خشك و رسمي حرف رئيس اتحاديه را قطع مي كنه ومي گه: "من مي خوام رسما از ايشان شكايت كنم. متن شكايت را قبلا تنظيم كرده ام. به من بگوييد روال اداري شكايت چيه. فرم خاصي هست كه بايد پر شه؟ "



القصه! شكايت تنظيم مي شه. اخطاريه اي به اوستا فرستاده مي شه مبني بر اين كه اگر تا فلان تاريخ سفارش رو تحويل نده خانم مهندس حق داره از اموال كارگاه با نظر كارشناس به اندازه خسارتش ضبط و مصادره كنه .





تاريخ مقرر فرا مي رسه اما اوستا هيچ كاري نمي كنه ولي شب قبل از مهلت مقرر ترفندي به ذهنش مي رسه. اوستا با خودش فكر مي كنه:" به هارت و پورت اين خانم مهندس نگاه نكن. بالاخره يه زنه! گريه بچه ببينه حالي به حالي مي شه شكايتشو پس مي گيره." فرداي آن روز اوستا زن و بچه ها شو مي بره كارگاه. به اونايي كه مدرسه مي رن هم مي گه: "نمي خواد برين مدرسه. حالا شما كار مهم تري دارين. شما سربازان منيد. سربازان من حمله!" اوستا به زن و بچه اش سفارش مي كنه كه وقتي خانم مهندس و كارشناس اومدن برن جلو و داد وبيداد كنن.





وقتي خانم مهندس سر مي رسه اوستا مي ره قايم مي شه و زن و بچه اش را مي فرسته جلو. زن بر سرش مي كوبه و داد مي زنه:" آي مسلمونا!آي همسايه ها! بيايين ببينيد چه طور مي خوان دار وندار يه زن بي پناه و بچه هاي معصومش را ازش بگيرن. بيايين ببينين چطور مي خوان ما رو از نون خوردن بياندازن."


بچه ها هم گريه مي كنن. خانم مهندس به داد و بيداد زن توجهي نمي كنه. با توجه به اين كه خودش هم زنه مي دونه كه همسايه ها طرف زن اوستا را نخواهند گرفت. اما به شدت تحت تاثير گريه بچه ها قرار مي گيره و با صداي بلند مي گه: " آهاي اوستا! مي دونم اينجايي و رفتي قايم شدي و زن وبچه ات را جلو فرستادي. به خاطر اين طفل هاي معصوم كه گير پدري مثل تو افتادن باز هم بهت مهلت مي دم. اما بدون كه منو نمي توني سياه كني. باز هم بر مي گردم. به نفع خودته زودتر سفارش منو آماده كني."


خانم مهندس در رو مي كوبه و بيرون مي ره.





ادامه دارد...