باغ گلستان

باغ گلستان نام پارکی قدیمی در تبریز است. آن چه که در ویکی پدیا درباره این پارک آمده وضعیت بیست سال اخیر پارک است که چندان جلوه ای ندارد.درباره دوره طلایی این پارک و خاطراتی که جوانان پنجاه شصت سال پیش از این پارک دارند در اینترنت چیزی نیافتم. تحصیلکرده های آن روزگار که به فرهنگ فرانسه علاقه زیادی داشتند به این پارک حال و هوایی مانند پاریس داده بودند. فضای پارک با دیگر نقاط شهر تفاوت بسیار داشت.
مینا و هوشنگ با هم به این پارک می روند. در تابستان کافه های پارک در هوای آزاد سرویس می دادند اما در این روز سرد و زیبای پاییزی میزی بیرون نبود. با این حال هوشنگ و مینا می خواهند که در هوای آزاد بنشینند. گارسن که دختری آراسته و خوبرو بودلبخندی می زند و به کمک هوشنگ میزی را به بیرون می برند. هوشنگ و مینا شروع به صحبت درباره ادبیات می کنند. گارسن با دفتر چه یادداشت خود سر می رسد وبا اشاره به دانه های ریز برف که رقصان پایین می آمدند می گوید:"اولین برف سال مبارکتان باشد!چی میل دارید؟" مینا و هوشنگ چنان گرم صحبت بودند که متوجه نشدند که برف شروع شده است. مینا و هوشنگ هر دو قهوه ترک سفارش می دهند. (هوا سرد بود! لیموناد نمی چسبید!!) مینا محو تماشای رقص دانه های برف می شود. دانه ها چنان آرام و دامن کشان پایین می آیند که گویی با آن ظرافت و زیبایی به زمین تیره فخر می فروشند. یکی از دانه ها به جای زمین جای بهتری می یابد. این دانه خیره سر, آرام , بر مژگان بلند مینا فرود می آید. مینا توجهی به دانه برف نمی کند و به تماشای خود ادامه می دهد. هوشنگ که اندکی قریحه شاعری دارد قلم و کاغذی از جیب پالتوی خود بیرون می کشد و شعری در وصف دانه بر مژگان نشسته می نویسد. پس از مدتی مینا به سمت او بر می گردد و بی مقدمه می گوید: "هنوز باورم نمی شود پدرم اجازه داده که با شما اینجا بیام. با آن همه سخت گیری تعصب آلود که دارد خیلی عجیب بود که اجازه داد." مینا خبر نداشت که پدرش از ته دل می خواهد او با یک مرد ایرانی مانند خودش ازدواج کند تا در پاریس تنها نباشد. از طرف دیگر می داند مینا هرگز تن به ازدواج از طریق خواستگاری سنتی نخواهد داد. او به درستی دریافته بود که هوشنگ بهترین شانس او برای رسیدن به این خواسته است. برای همین کمی از سخت گیری مرسوم خود کاسته بود که در آینده دردسر های بزرگ تر ی به سراغ او و خانواده اش نیاید.
هوشنگ که هنوز در حال و هوای دنیای شعر است , در جواب مینا می گوید:" پدرتان حق دارند که سخت گیر باشند. اگر من پدر غنچه گل نشکفته و درنسفته ای به وجاهت شما بودم بیش از اینها سخت گیری می کردم!" مینا می فهمد که هوشنگ در این مورد تفاوت زیادی با پدرش ندارد. حدس می زند پسر هوشنگ هم در آینده باز هم همین طورخواهد بود! راستش را بخواهید استعاراتی که هوشنگ به کار برده بود به مینا بر می خورد اما بر روی خودش نمی آورد. او هم در همین شهر با همین فرهنگ بزرگ شده و به همین محدودیت ها خو گرفته. پاریس هم که برود در نحوه ارتباطاتش تفاوت زیادی نخواهد کرد. مینا می داند این محدودیت داخل "پکیجی" است که قسمت عمده آن حمایت است نه محدودیت. مینا می داند که اگر بخواهد با این طرز فکر مبارزه کند تمام پکیج را از دست خواهدداد و در مجموع زیانکار خواهد بود. پس حرف های هوشنگ را نشنیده می گیرد.
بعد از صرف قهوه، مینا با کف دست، نوک بینی خود را لمس می کند و خندان می گوید:" بینی ام یخ زده!" هوشنگ پالتوی خود را در می آورد و بر دوش مینا می اندازد و می گوید زودتر بریم تو ماشین و الا سرما می خوریم."
ادامه دا رد...

براي دانلود مجموعه كامل داستان سارا اينجا را كليك كنيد.