آستين بالا بزنيم

من فکر می کنم اگر بخواهیم هر کداممان یکی دو نفر توریست خارجی تا سال بعد تابستان به ایران جذب کنیم باید از همین الان آستین بالا بزنیم و تبلیغ کنیم. از هر ۲۰-۳۰ نفر که دعوت می کنیم حداکثر یک نفر ممکنه بیاید. باید زودتر دست به کار شویم. فرصت نشستن و بحث های روشنفکرانه کردن یا منفی بافی نمودن نیست!

ما سرزمین خودمان را آن جوری که خودمان می بینیم یا دوست داریم ببینیم به دیگران معرفی می کنیم. اگر هم در جذب توریست و در آمد توریستی موفق نشدیم حداقل به یک چیز به دست می آوریم: چهره مان در دنیا اون طوری که "دوست داریم" ترسیم می شه نه اون جوری که "دوست دارند".

تاثیر نوشتن در وبلاگ و... را دست کم نگیرید. درسته وبلاگ هایی که ما داریم عموما چند صد نفر مخاطب بیشتر ندارند اما با همین تعداد مخاطب می توانیم تاثیر قابل توجهی بگذاریم. اگر نوشته های همسو در وبلاگ ها زیاد بشه و در شبکه های اینترنتی اجتماعی به اشتراک گذاشته بشه احتمالا دست اندرکاران رسانه های پر تیراژتر هم علاقه مند می شوند و موضوع را پوشش می دهند آن وقت عده ی بیشتری مخاطب موضوع واقع می شوند. دوستان مقیم خارج از همین وبلاگ ها و دیگر منابع اینترنتی می توانند استفاده کنند و سرزمین خودشان را به دیگران بشناسانند. کافیه لپ-تاپشان را باز کنند و یک مطلب در مورد اماکن دیدنی ایران نشان بدهند.

لازم نیست مطلبی بنویسیم که برایمان درد سر ساز شود. کامنتی هم منتشر نمی کنیم که بعدا برایمان دردسر بیافریند. قراره آثار تاریخی و موزه ها و مناظر طبیعی ایران را به دنیا معرفی کنیم. قراره گل ها و شیرینی جات و غذاهای ایران را معرفی کنیم و....

من برچسب تبریزگردی به این نوشته زدم اما مخاطبم همه ی دوستداران ایران بود که این نوشته را می خوانند. شما هر جای ایران را که دوست داشتید تبلیغ کنید. فرقی نمی کند. اگر من از فردا شروع کنم و برای تبریزگردی به انگلیسی تبلیغ کنم اول از همه به نفع اصفهان و شیراز تمام خواهد شد! چرا ؟! چون خارجی ها می پرسند تبریز کجاست؟! توی ایرانه. وبسایت های توریستی را می گردند و می بینند نوشته must-see های ایران اصفهان و شیراز و پرسپولیس هستند. اگر تصمیم بگیرد بیاید ایران اول می رود به این شهرها. اگر به او خوش گذشت تصمیم می گیرد باز هم به ایران برگردد و این بار بیشتر احتمال دارد به تبریز بیاید. به هر حال برای جذب توریست به تبریز باید "صبر فعال" داشت. یعنی باید گذاشت تا زمان بگذرد و تبریز در نقشه ی جهانگردی دنیا جایگاه خود را پیدا کند. اما با دست روی دست گذاشتن هیچ وقت این جایگاه را پیدا نمی کند. صبر باید صبر فعال باشد نه صبر منفعل.

لطفا این مطلب و مطالب مشابه را به اشتراک بگذارید تا توسط عده ای بیشتری خوانده شود.