بیم و امید من برای دریاچه ارومیه

با مشاهده ی همت بالای جوانان پر شور در راه نجات دریاچه ارومیه احساسات چند گانه ای به سراغ من می آید: غرور، امیدواری برای نجات دریاچه و... بالاخره نگرانی. نگرانی از این که مبادا این شور واشتیاق به سرخوردگی بدل شود. اگر در هدایت این نیروی عظیم درایت و پختگی به کار رود، دریاچه ارومیه نجات می یابد . چنین تجربه موفقیت آمیزی می تواند سرمایه ی معنوی عظیمی برای فعالیت های مردمی در آینده باشد. اما اگر درایت و پختگی به کار نرود، نه تنهااین شور و اشتیاق به نجات دریاچه ارومیه کمکی نمی کند، بلکه می تواند زیانبار هم باشد.
پروژه عظیمی مانند نجات دریاچه ارومیه ابعاد گوناگونی دارد: اقتصادی، اجتماعی، حقوقی، محیط زیستی ، آموزشی و... در هریک از ابعاد افراد مجرب وکار آمد باید با هماهنگی با یکدیگر نیروهای جوان تر را –که البته پرانرژی تر و صاحب ایده ها و افکار جدید تر هستند- هدایت کنند. همه ما که علاقه مند به نجات این عروس زیبا هستیم از پیر و جوان ودر هر کجای دنیا که زندگی می کنیم و به هر زبان که سخن می گوییم، باید مواظب باشیم تا از تندروی ها و شعارهای افراطی بپرهیزیم. اگر دیدیم کسی به سوی شعارهای افراطی و یا تحریک آمیز می رود بهتر است او را دعوت به میانه روی کنیم. ملتهب شدن جو به نفع عروس زیبا و دوستداران او نیست! همان طوری که گفتم کلید حل این مشکل در همکاری عاقل زنان و عاقل مردان مجرب و کارشناس در مسایل محیط زیستی، حقوقی، اجتماعی، آموزشی، اقتصادی و... است. افرادی با این خصوصیات اگر اوضاع را ملتهب ببینند کنار می کشند و در نتیجه مشکل حل نمی شود.
هرچه آگاهی عمومی درباره مسایل محیط زیستی و نکات حقوقی پیرامون آن بالاتر برود، فعالیت های مردمی کارآیی بیشتری خواهند داشت و خطر آن که این فعالیت از مسیر اصلی به بیراهه کشیده شود پایین می آید. برای همین بهتر است در مدارس و دانشکده ها و دیگر امکان آموزشی، علمی و فرهنگی از کارشناسان مربوطه دعوت شود تا در جهت بالا بردن آگاهی عمومی سخنرانی کنند. برخی از مسایلی که باید برای مردم تشریح شوند از این قرارند: عوامل خشک شدن دریاچه، پیامدهای شوم آن برای مردم منطقه از لحاظ اقتصادی و سلامت و بهداشت و همچنین راه های جلوگیری از این پدیده شوم و نقشی که فرد فرد ما می توانیم ایفا کنیم تا جلوی خشک شدن دریاچه را بگیریم. برگزاری نمایشگاه ها و ارائه پُستر هم می تواند بسیار موثر باشد.