تب ناسيوناليزم

جرج ارول، نويسنده ي تواناي animal farmكه به فارسي به قلعه ي حيوانات ترجمه شده مقاله اي دارد به عنوان notes on nationalism.
اين مقاله را حدود ده سال پيش خوانده بودم. آن موقع ارزش و اهميت اين مقاله برايم قابل درك نبود. جرج ارول تاكيد مي كند كه منظور او عرق ميهني(patriotism)نيست. از نظر او ناسيوناليزم منفي است اما عرق ميهني مثبت. بگذاريد عين جملاتش را نقل كنم:

By ‘nationalism’ I mean first of all the habit of assuming that human beings can be classified like insects and that whole blocks of millions or tens of millions of people can be confidently labelled ‘good’ or ‘bad’(1). But secondly — and this is much more important — I mean the habit of identifying oneself with a single nation or other unit, placing it beyond good and evil and recognising no other duty than that of advancing its interests. Nationalism is not to be confused with patriotism. Both words are normally used in so vague a way that any definition is liable to be challenged, but one must draw a distinction between them, since two different and even opposing ideas are involved. By ‘patriotism’ I mean devotion to a particular place and a particular way of life, which one believes to be the best in the world but has no wish to force on other people. Patriotism is of its nature defensive, both militarily and culturally. Nationalism, on the other hand, is inseparable from the desire for power. The abiding purpose of every nationalist is to secure more power and more prestige, not for himself but for the nation or other unit in which he has chosen to sink his own individuality.

بعد جرج ارول مقاله اش را ادامه مي دهد و نشان مي دهد چرا تب ناسيوناليزم خطرناك است.
توصيه مي كنم مقاله را بخوانيد.
نكته اي كه مي خواهم روي آن انگشت بگذارم آن است كه ناسيوناليزم آن است كه رفتارهاي هيتلري مختص يك نژاد خاص نيست. هر آن كه به دام ناسيوناليزم كور وافراطي بيافتد، مي تواند همان راه را طي كند. متاسفانه برخي كانال هاي ماهواره اي با مخاطب جهان سومي از يك طرف و بخشي از داخلي ها از سوي ديگر، ناسيوناليزم افراطي را دارند ترويج مي كنند.
ما كه مدتهاست تلويزيونمان را تعطيل كرده ايم. اما هر از گاهي كه در خانه ي اين و آن تلويزيون مي بينم و يا از زبان اين و آن افاضات برخي از مجريان برنامه هاي ماهواره اي را مي شنوم، شوكه مي شوم و نگراني مرا فرا مي گيرد. چند سال پيش گمان مي كردم كسي به اين خزعبلات گوش نمي كند. گمان مي كردم مردم در زندگي آن قدر گرفتاري دارند كه وقتي براي توهمات خود بزرگ بينانه ناسيوناليستي نمي يابند. اما مي بينم كاملا برعكس شده. هرچي سرخورده تر، توسل به ناسيوناليزم افراطي بيشتر. اين بازي خطرناكي است كه مي تواند عواقب بسيار ناگواري داشته باشد.
چند هفته است كه با خود فكر مي كنم چه بايد كرد؟ چه بايد كرد تا جلوي بالا رفتن اين تب خطرناك گرفته شود؟!
ابتدا فكر مي كردم با تشويق مردم به مطالعه ي بيشتر مي توان جلوي بالا رفتن اين تب را گرفت. بعد كه بيشتر فكر كردم ديدم اين راه عملي نيست. به دو علت: (1) مطالعه اي كه با تفكر همراه نباشد به درد نمي خورد. كساني كه پتانسيل آن را دارند كه به دام ناسيوناليزم افراطي بيافتند اغلب همان افراد هستند كه در مطالعه تنبل هستند و در فكر كردن تنبل تر! ترجيح مي دهند بنشينند پاي برنامه ي تلويزيوني كه ناسيوناليزم افراطي را تبليغ مي كند. ترجيح مي دهند تهيه كنندگان اين برنامه ها به جاي آنها فكر كنند و اينان بلندگوي آنان در سطح جامعه باشند. (2) گيريم يك در صد كمي از اين جنس افراد اهل مطالعه باشند. اين درصد كم هم مي روند سراغ كتاب هايي كه باز ناسيوناليزم را بيشتر ترويج مي كند. اهل تفكر كه نيستند! دو تا كتاب هم كه بخوانند ديگر بلندگويشان ساكت نمي شود!
پس چه بايد كرد؟! شما نظر خود را بگوييد. من هم راه حل خود را در نوشته ي بعدي به تفصيل شرح مي دهم.