يك روز زبان مادري ديگر

هر چه پارسال در 20 فوريه نوشتم امروز هم تكرار مي كنم. از سال گذشته تا به امروز بيش از پيش لزوم آموزش مدون زبان تركي را (البته در چارچوب اصل 15 قانوني اساسي) حس كرده ام. يكي از دلايل را دراين يادداشت تشريح كرده ام. دليل ديگر همان نقش هويتي زبان مادري است كه ديگران بهتر از من درباره ي آن نوشته اند(وخواهند نوشت) و من نيازي به بازگويي آن نمي بينم.
بين فارس ها وساير هموطنان خيلي ها هستند كه علاقه مند به فرا گرفتن زبان ما هستند: آنهايي كه با يك ترك زبان وصلت مي كنند، آنان كه به دلايل تحصيلي و يا شغلي سروكارشان به آذربايجان مي افتدو ... يك عده آدم هاي فرهنگ دوست هم هستند كه آهنگ هاي كوچه لر، داشلي قالا، ساري گلين وجوجه لريم، آيرليق و... را مي شنوند و علاقه مند مي شوند كه با اين فرهنگ بيشتر آشنا شوند و زبان آن را ياد بگيرند. اين هم يك جنبه ي ديگر از قضيه هست. عجالتا اين وبلاگ را كه زبان تركي آموزش مي دهد ببينيد. يك وبلاگ صرفا آموزشي است با پرهيز از هر گونه سياستزدگي و تندروي و افراط و تفريط وبا رعايت احترام به همگان. تعداد اين گونه سايت ها و وبلاگ ها در افزون باد! مطالبشان مرتباً به روز باد! زمينه كاملا مساعد است كه از طريق وبلاگ ها و وبسايت هايي از اين دست در سطح نسبتا وسيع آموزش زبان تركي امكان پذير شود. اگر روي همين امكان تمركز شود تا سال آينده پيشرفت چشمگيري مي تواند صورت بگيرد. خيلي جاي كار روي همين وبلاگ ها و وبسايت ها هست كه همت كساني را مي طلبد كه توانايي انجام دادن آن را دارند.
چند روز زودتر به استقبال روز زبان مادري رفتم تا يك نوع ابراز قدرداني باشد از كساني به دور از سياستزدگي و با رعايت احترام به ساير اقوام و زبان مادري آنان (فارس، كرد، ارمني، لر، بلوچ و گيلك و ....)، به كار آموزش زبان و ادبيات تركي همت گماشته اند. احترام به ساير اقوام و زبان هاي آنها هم از نظر اخلاقي پسنديده است و هم رويكرد عملگرايانه تري است. هرچه احترام بيشتر باشد، مخالف كمتر و موافق بيشتر مي شود! و هر چه مخالف كمتر و موافق بيشتر باشد، كار آموزش سريع تر و روان تر و كم دردسرتر و كم مانع تر و پربازده تر به پيش مي رود. به اين ترتيب، اگر كسي پيدا شد كه از روي تعصب بيجاي جاهلانه مخالفت كرد، موافق ها خودشان جوابش را مي دهند! در محيط هايي مانند وبلاگستان كه خانم ها در آن حضور فعال وقوي دارند، اين اتفاق به طور طبيعي مي افتد!
اي كاش خانم هاي بيشتري در زمينه ي آموزش زبان مادري به وبلاگ نويسي رو آورند. تعدادشان به قدر كفايت نيست! شنيده ام كه خود مردها هم گله دارند كه چرا خانم ها ي جوان كمتر در اين باره مي نويسند يا كمتر به زبان مادري خود (تركي، گيلكي و...) سخن مي گويند. همان طوري كه قبلا گفته ام من معتقد به آزادي انتخابم ، حتي در مقوله ي زبان مادري و هويت. استفاده از صفاتي مانند آسيميله و... را مضر مي دانم. اگر خواستيد در اين باره با هم بحث مي كنيم. فكر مي كنم جاي بحث زياد داشته باشد. به هر حال، با اين كه تعداد آقاياني كه در اين زمينه فعاليت مي كنند خيلي بيشتر از خانم هاست يك خانم در كامنت ها به نام ائلناز، وبلاگ «آنا ديلي» را به من معرفي كرد. مطالعه ي وبلاگ«آنا ديلي» براي خود من مفيد و آموزنده بود. اگر خانم هاي بيشتري به اين موضوع رو بياورند «ره ورسم دگري» پديد مي آيد. بالاخره زبان مادري گفته اند، زبان پدري كه نگفته اند!!! ( البته اين جمله ي آخر شوخي بود!)
روز زبان مادري، روز زبان مادري فارس زبانان هم هست! به خصوص پارسي گوياني كه در خارج به سر مي برند. اي كاش به مناسبت روز زبان مادري اين عزيزان از مشاهدات و تجربيات خود در اين مقوله در خارج از كشور بنويسند. مثلا چند خطي درباره ي مدارس به زبان اسلوني در تريست ايتاليا و .... بنگارند.



(شايد اين يادداشت و نظرات پيوست آن براي برخي جالب باشد. نويسنده تا جايي كه مي دانم اصالتا جهرمي است كه در اصفهان به دنيا آمده و در شهر سعدي و حافظ بزرگ باليده و چند سالي هم خارج زندگي كرده.)


توضيح: «آنا ديلي» يعني زبان مادري. آسيميله از كلمه assimilateاست.

پي نوشت: كامنت هاي سياستزده و كامنت هايي كه حاوي انگ زني هاي خطرناك يا توهين به اقوام وزبان ها باشند منتشر نخواهند شد. همچنين از انتشار كامنت هايي كه به وقايع تاريخي جنجال برانگيز و منشا كينه اشاره مي كنند معذورم. (در مورد هر كدام از آن وقايع بيست جور روايت هست و هر راوي خودش را فرشته مي داند و بقيه را ديو دو سر! پس بهتره وارد همچين بحث هايي نشويم كه آخر و عاقبت خوبي ندارد!) انتشار چنين كامنت هايي نتيجه اي ندارد جز دعواهاي بي سرانجام. وقت تنگ است! فرصتي براي جدل هاي بدفرجام نيست! به جاي آن وبلاگ هاي مشابه "آنا ديلي" را معرفي كنيد. يا بياييد در مورد همين حق انتخاب در زمينه ي هويت صحبت كنيم. اصلا صحبت كنيم چرا بايد به دنبال ريشه هاي هويت بود و تا چه اندازه هزينه دادن در اين مورد و وقت گذاشتن براي آن معقول است. آيا تقيد به هويت ي به ارث رسيده از گذشتگان ارزش است يا نيست؟ اگر هست، چرا؟ اگر نيست، چرا؟ آيا توسل و تاكيد به اين هويت مي تواند جلوي سرگشتگي در اين دنياي مدرن و بيماري قرن يعني افسردگي را بگيرد؟ آيا مي تواند انگيزه ي تلاش و موفقيت باشد؟! اگر جواب اين دو-سه سئوال مثبت باشد (كه من فكر مي كنم هست) آسيميله خواندن يك نفر مي تواند ضربه ي روحي بزرگي به او بزند
همين طور خط كشي جامعه بين آسيميله و غير آسيميله مي تواند موتور حركت جامعه را كند نمايد.
فكر مي كنم اين تيپ بحث ها خيلي مفيد تر باشند. منتظر نظرات شما هستم. بياييد بحث كنيم تا ديدمان وسيع تر شود. من خودم به اين بحث نياز دارم. اين تيپ بحث ها مناسب وبلاگ منجوق هستند.